Grobowiec Dietrichsteinów

Więcej informacji

W dolnej części rynku, od roku 1612 znajdował się klasztor kapucynów, obok którego Franciszek z Dietrichsteinów polecił w 1623 roku wybudować imitację Swiętego Domu (Santa Casa) z włosiekigo Loreto (kamień węgielny był poświęcony o dwa lata później). Budowa Kościoła według projektu Giovanniego Tencally była rozpoczęta przed 1638 rokiem już za czasów następcy kardynała Maksymiliana z Dietrichsteinów. Nowy Kościół został poświęcony w 1656 roku św. Annie, a Święty dom został umieszczony w środkowej części budowli. Jednocześnie z budową Kościoła przebiegały prace budowlane nad kaplicą pogrzebową Brzeznickich z Nachodu obok północnej ściany, oraz zakrystii ze skarbcem na piętrze, na przeciwległej stronie, w latach 1678- 1682 przebudowanych i nowo wyposażonych w artystyczną, skomplikowaną dekorację sztukatorską dzieła Giovanniho Castelliego z lat 1679- 1680 (dzisiejsza sala reprezentacyjna w domu nr.6). Do południowo- zachodniej strony Kościoła św. Anny była dobudowana kaplica pogrzebowa Dietrichsteinów, dzisiejsza zakrystia. W latach 1701- 1706 Kościół został wzbogacony o całkiem nowy, monumentalny dwuwieżowy front, wybudowany najprawdopodobniej według projektu Johanna Bernharda Fischera z Erlach, chociaż jego pierwotny plan realizowany nie był. Prawie cały Kościół, oddzielony od poziomu rynku urbanistycznie o wiele wygodniejszymi schodami z rzeźbiarską dekoracją, stał się ofiarą niszczycielskiego pożaru miasta 14 września 1784r. Nieuszkodzone zostało wyłącznie prezbiterium Kościoła z tzw. Nachodską kaplicą, mur obwodowy Kościoła z sekwencją bocznych kaplic i murowana, północnozachodnia część z przodu.

Krótko po pożarze groziło nawet wyprzedanie resztek Kościoła św. Anny na materiał budowlany, do czego co prawda nie doszło, ale pierwsze kroki do zabezpieczenia naruszonej konstrukcji były urzeczywistnione dopiero w roku 1837 za Franciszka Józefa Dietrichsteina. Ten zdecydował na koniec, na podstawie projektu Heinricha Kocha, cały obiekt w latach 1845- 1852 przebudować na Kościół pogrzebowy Dietrichsteinów. Architekt zlikwidował pierwotną kaplicę grobowcową na stronie południowej i polecił zasypać starą kryptę. Dawne prezbiterium zamknął klasycystyczną ścianą, zawierającą oznaczenie 1846, czym z dotychczasowej głównej części wytworzył otwarty dziedziniec. Arkady bocznych kaplic zostały zamurowane, a powstałe w ten sposób korytarze służyły do układania trumien zmarłych latach 1617- 1852 członków rodu, po pożarze prowizorycznie ułożonych pod Kościołem św. Wacława. Nowo powstała Kaplica otrzymała nowy ołtarz, nad którym znajduje się monumentalny krucyfiks Franza Bauera i wielki, mosiężny, wiszący żyrandol typu holandskiego, wyrobiony w roku 1854. Odbudowana była i zniszczona część frontu, murowane przedłużenia zastąpiły pierwotne, barokowe kopuły, a na balustradę między obiema wieżami była osadzona rzeźba Chrystusa i dwóch aniołów. 

W tejże postaci grobowiec przetrwał aż do początków lat 90- tych XX stulecia, kiedy to miasto przystąpiło do skomplikowanej rekonstrukcji już znacznie uszkodzonego obiektu. Odrestaurowane zostały kamienny płaszcz budynku i figurowa dekoracja, podobnie jak wszelkie wnętrza i obszar dziedzińca z pomnikiem Franciszka Józefa z Dietrichsteinów z marmurową, siedzącą figurą księcia dzieła Emanuela Maxe z roku 1859, początkowo wytworzone do zamkowej Sali rodowej.  Z obu stron pomnika wyciosane są sceny z działalności F.J. Dietrichsteina ve Valennciennes w roku 1793.